Pięć wybitnych występów rockowych na żywo

Dzisiaj łatwo i przyjemnie. Nie oczekujcie, że przedstawię wam na tacy najlepsze koncerty w historii muzyki rockowej – nie da rady. Po pierwsze: gdy takie się odbywały, to moi rodzice nawet nie myśleli o spłodzeniu mojej uroczej osoby, więc trudno byłoby mi je osobiście, bezpośrednio ocenić. Po drugie: zaraz ktoś wyskoczyłby z kwestią „na miejscu czwartym nie powinno być to, tylko tamto”. Tak więc ostatecznie przyszykowałem po prostu zestawienie pięciu ciekawych – z tego czy innego względu – występów live, przy czym skupiałem się raczej na pojedynczych utworach, niż całych koncertach. Oto i lista (kolejność nie ma znaczenia)…

The Rolling Stones – Jumpin’ Jack Flash (2006)

Ja wiem, że Keith Richards wygląda tu jak z Muppet Show, a cały zespół ma po zsumowaniu jakieś dwa miliardy lat. Ale grzeje mnie to, bo chłopaki mimo zaawansowanego stopnia mumifikacji potrafią zagrać na takim samym poziomie jak 40 lat temu. To wykonanie „Jumpin’ Jack” jest najlepszym, jakie do tej pory widziałem, a przy okazji to prawdopodobnie także najmocniejszy punkt filmu „Shine a Light” (swoją drogą wyreżyserowanego przez Scorsese).  Chciałbym tak śmigać na wuefie, jak Jagger po scenie.

The Beatles – Get Back (1969)

Niedługo przed rozpadem zespołu, w styczniu 1969 roku, Beatlesi zagrali spontaniczny koncert… na dachu budynku Apple Studios. No po prostu zabrali gitary, kable, wzmacniacze i murzynka Billy’ego Prestona, po czym wyleźli na samą górę i wykonali parę kawałków. Ludzie zaczęli wystawiać głowy z okien i przybywać z całej okolicy. Po chwili pojawiła się też policja zaniepokojona nieplanowanym występem. Sami Beatlesi wspominali później, że mieli nadzieję, iż stróże prawa zwleką ich z dachu, co byłoby spektakularnym zakończeniem koncertu. Niestety ci przyszli na górę i grzecznie poprosili o zakończenie występu. What a shame. Podczas oglądania proponuje zwrócić uwagę na obciachowe futerka George’a i Johna, równie wystrzałowy płaszcz Ringo oraz na absolutnie magicznego pana z fajką w 1:50.

Bob Dylan – Isis (1975)

Kocham to nagranie. Co prawda nigdzie nie ma pełnej wersji (ucięty jest początek), zdaje się, że całość po prostu nie została zarejestrowana.  Mimo tego występ wyraźnie emanuje czymś czarodziejskim. Wygląd samego Dylana, sposób w jaki na zbliżeniu ściska harmonijkę w dłoni, Rob Stoner śpiewający wraz z Bobem końcówkę, skrzypce… No i sam utwór, który w tym wykonaniu (z trasy koncertowej Rolling Thunder Revue) brzmi tak na oko z siedem i pół raza lepiej, niż na albumie studyjnym. Niestety mam jednocześnie świadomość, że nie każdy lubi twórczość Boba, a zmuszał was do niczego nie będę. Do dylanomiłości trzeba dojść samemu.

The White Stripes – Party of Special Things to Do (2005)

Występ pochodzi z tak zwanego „From the Basement”. Na początku możecie usłyszeć „Blue Orchid”, które jest niezłe, ale najważniejsze rzeczy dzieją się od 2:35. Otóż Jack i Meg grają „Party of Special Things to Do”. Jest to kawałek napisany przez Captaina Beefhearta, a ja mam misję od Boga i muszę promować jego twórczość (Beefhearta, nie Boga). Przy okazji będę twardo stał na stanowisku, że White Stripes to jeden z najważniejszych współczesnych zespołów. Co prawda Meg White jest leszczem, ale Jack daje radę za oboje. Wybitny gitarzysta, kompozytor, a i śpiewa sobie chłopak całkiem przyjemnie. Oglądać, nie gadać!

The Who – A Quick One (1968)

Gdy The Who w 1966 roku rejestrowali swój drugi długogrający album pojawił się problem – nagrali już kilka piosenek, ale wciąż brakowało około dziesięciu minut materiału. Producent, Kit Lambert, zaproponował nagranie dziesięciominutowego kawałka. Was pewnie taka propozycja nie dziwi, ale działo się to ponad czterdzieści lat temu, więc Pete Townshend (ten z gitarą i ogromnym nochalem) musiał odpowiedzieć:  „Nie wolno pisać czegoś takiego! Utwory rokendrolowe to dwie minuty i pięćdziesiąt sekund!”. W końcu zdecydowano się na trwającą 10 minut historię złożoną z kilku takich rock and rolli – tak powstało zupełnie rewolucyjne „A Quick One While He’s Away”. Dwa lata później Rolling Stonesi zaprosili The Who na nagranie koncerto-przedstawienia „Rock and Roll Circus”. Pete i koledzy, wykonując właśnie „A Quick One”, zagrali tak świetnie, że występ samych Stonesów wypadł bardzo blado, w związku z czym zapisu koncertu nie wydawano przez wiele długich lat. Biedny Jagger – wstyd było chłopakowi.

A wy? Jakie „lajwy” lubicie oglądać? Czekam (z chlebem i solą) na komentarze z propozycjami.